Moje spotkania z poezją Noblistki...

“Ktoś tutaj był i był,
a potem nagle zniknął
i uporczywie go nie ma.”

Odeszła wielka poetka.

Odeszła wspaniała, ciepła, radosna i skromna osoba...

Niezmieniona zupełnie po "tragedii sztokholmskiej";-)

Niestety nie miałam szczęścia być na żadnym z jej autorskich spotkań.

Znałam Ją jedynie z uśmiechniętych zdjęć w prasie, czasem Jej radosne oczy popatrzyły na mnie z telewizyjnego ekranu.

Ale jako że nie lubiła szumu wokół swojej osoby i unikała rozgłosu, tych telewizyjnych spotkań nie było zbyt wiele.

Najwięcej było spotkań z Jej poezją.

Pierwsze spotkanie z wierszem Szymborskiej pamiętam bardzo dokładnie.

Gdzieś w odległych wczesnoszkolnych latach bywałam uczestniczką różnorodnych konkursów recytatorskich (nieskromnie dodam, że nawet z miniaturowymi sukcesami w postaci plasowania się w pierwszej trójce;-)

I na jeden z takich konkursów moja ówczesna "Pani od polskiego" wybrała dla mnie wiersz Szymborskiej.

To była "Gawęda o miłości do ziemi ojczystej".

Wiersz zaangażowany, patriotyczny, ale melodyjny, rytmiczny i "miękki" .

Lata były 70-dziesiąte i takie wiersze mówiło się wówczas na konkursach

Wiersz z drugiego  tomiku Szymborskiej zatytułowanego "Pytania zadawane sobie".

Tomik wydany został w 1954 roku.

To czasy, kiedy Szymborska pisała wiersze "z przesłaniem".

Kontrowersyjny okres w twórczości Poetki.

I dla mnie, ówczesnej 12, czy 13-nastolatki był to wiersz trudny.

Pamiętam ile czasu pracowałam nad jego interpretacją z moją ukochaną polonistką.

Do dziś umiem go na pamięć;-)

I lubię go;-)

Dał mi miejsce na konkursowym podium;-)

I spowodował, że zainteresowałam się Szymborską.

Uwielbiałam Jej "Lektury nadobowiązkowe".

Czytane początkowo w "Życiu Literackim", a później w wersji książkowej.

Potem "Nowe lektury nadobowiązkowe".

Felietony błyskotliwe i dowcipne.

Sama radość czytania.

Przez długi czas moim najukochańszym wierszem Szymborskiej był utwór "Nic dwa razy".

Był modny, jego fragmenty wpisywało się do pamiętników:

Żaden dzień sie nie powtórzy, 
Nie ma dwóch podobnych nocy, 
Dwóch tych samych pocałunków, 
Dwóch jednakich spojrzeń w oczy. 

Potem przyszły inne fascynacje.

Jednym z moich ulubionych jest wiersz  "Kot w pustym mieszkaniu", który Szymborska napisała po śmierci Kornela Filipowicza.

Umrzeć - tego nie robi się kotu.
Bo co ma począć kot
w pustym mieszkaniu.

I zupełnie inne klimaty: błyskotliwe, prześmieszne, niezapomniane limeryki;-)

Fantastyczna zabawa słowem;-)

Pewien rybak na Gwadelupie 

utrzymywał, że to bardzo głupie

znać do wyspy tylko jeden rym

i w szalupie popisywać się nim

przy biskupie lub w grupie przy zupie. 

I doskonałe "lepieje"

Lepsza ciotka striptizerka,

niż podane tu żeberka. 

Kto jeszcze nie zna, niech koniecznie przeczyta "Rymowanki, czyli wierszyki dla dużych dzieci"

Doskonała zabawa gwarantowana.

No i koniecznie trzeba przeczytać "Wisławy Szymborskiej pamiątkowe rupiecie, przyjaciele i sny"

Mnóstwo tam fantastycznych zdjęć nie tylko samej Poetki, ale także jej słynnych kolaży, którymi uwielbiała obdarowywać przyjaciół i znajomych.

To książka ciepła i pełna dobrej energii.

Zbiór ciekawych opowieści i smakowitych anegdot.

Czytasz i nachodzi Cię ochota zorganizowania, wzorem Poetki, jakiejś małej loteryjki dla przyjaciół;-)

Czemuż by nie???

Na zakończenie jeszcze jeden cytat z Szymborskiej"

Umarłych wieczność dotąd trwa, dokąd pamięcią się im płaci

FLORENTYNA